Ks. Jan Ziemkowski urodził się 27 lipca 1874 roku w Kurzętniku powiecie lubawskim w rdzinie mistrza szewskiego Franciszka i Wiktorii z Romanowskich. Po wczesnej śmierci rodziców jego wychowaniem zajął się starzy brat Franciszek. Kształcił się w progimnazjum w Nowym Mieście Lubawskim, następnie w gimnazjum w Chełmnie w latach 1892-94, gdzie należał do tajnej organizacji filomackiej. Po egzaminie dojrzałości studiował w Seminarium Duchownym w Pelplinie i otrzymał 27 marca 1898 roku święcenia kapłańskie.
Był wikarym w Subkowach, Golubiu, Łążynie oraz administratorem w Lipinkach pod Lubawą w latach 1900-12. Dokonał tu gruntownego remontu kościoła, plebanii i budynków gospodarczych. W parafii prowadził działalność w duchu patriotycznym; założył m.in. Towarzystwo Ludowe, był członkiem TNT w latach 1898-1921 oraz Stowarzyszenia "Straż" (1905), które szerzyło oświatę wśród ludu przez popularyzację czasopism i książek polskich. Jako proboszcz w Dąbrównie na Mazurach (od 30 sierpnia 1912) budził ducha religijnego i narodowego parafian. Dzięki swoim osobistym zaletom zyskał uznanie również ludności ewangelickiej, przyczyniając się do łagodzenia przeciwieństw religijnych i narodowych. Został członkiem Rady Miejskiej, będąc jedynym Polakiem reprezentującym interesy mniejszości polskiej.
Należał do współzałożycieli Banku Ludowego, który finansował osadnictwo polskie w Prusach Wschodnich. Otoczył opieką Towarzystwo Czytelni Ludowych i Towarzystwo Ludowe założone z jego inicjatywy. Wszedł w skład Polskiej Rady Plebiscytowej i brał udział w akcji plebiscytowej (1911-20). Był z tego powodu zasypywany pogróżkami ze strony nacjonalistów niemieckich. Po przegranym plebiscycie i opuszczeniu tych terenów przez Komisję Aliancką bojówki niemieckie dokonały napadu na plebanię. Ks. Ziemkowski został 15 sierpnia 1920 roku postrzelony i pobity. Schronił się w Gietrzwałdzie, gdzie leczył rany, nastepnie wyjechał do Kraju. Będąc administratorem (1921), później proboszczem w Papowie Biskupim (od 28 listopada 1922), otoczył opieką towarzystwa i bractwo kościelne, z których najprędzej rozwijało się Bractwo Żywego Różańca z kasą pogrzebową. Założył Towarzystwo Robotników Kaolickich, Koło Gospodyń Wiejskich, Apostolstwo Modlitwy, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Parafialne Koło Charytatywne "Caritas". Zaopiekował się Kółkiem Rolniczym, którego został przewodniczącym. Zapoczątkował w 1923 roku nabożeństwa w Grzegorzu dla odległych krańców parafii. Z jego inicjatywy powstał "Dom Katolicki" (1929) z obszerną salą i świetlicą służącą celom oświatowym i społecznym. Zorganizował w parafii w 1932 roku pierwsze w diecezji chełmińskiej półzamknięte rekolekcje stanowe. Na kursie charytatywnym dla duchowieństwa w Pelplinie (1932) wygłosił referat "Opieka społeczna na wsi" Brał również żywy udział w życiu społecznym i politycznym Pomorza, m.in. był członkiem zarządu powiatowego Pomorskiego Towarzystwa Rolniczego w Toruniu (zał. w 1924) oraz prezesem zarządu okręgu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Ludowego (od 1923). Przeniósł się na parafię do Łęga koło Chojnic (od 28 marca 1933), gdzie założył Towarzystwo Mężów Katolickich. Od 1930 był kanonikiem honorowym laterańskim. Finansował naukę i studia bratanków: ks. Pankracego (1888-1920) oraz Feliksa, późniejszego dyrektora Gimnazjum Polskiego w Gdańsku (1923-25). Zmarł w Inowrocławiu 8 września 1934 roku, wracaj±c z kuracji zdrowotnej. Pochowany został na cmentarzu w Łęgu.
H.Mross. 1995. Słownik biograficzny kapłanów Diecezji Chełmińskiej wyświęconych w latach 1821-1920.